April, 2020

...now browsing by month

 

Easter 2020 off the coast of Haiti.

Sunday, April 19th, 2020

On my way from Saint Thomas to Florida, at sunrise on Easter Sunday, I turn on the FM radio and I listen to a program from Radio Ginen on Haiti.

While listening, I filmed the early sunrise. https://studio.youtube.com/video/gQyF6o3o7bY/edit

Sunrise Easter 2020

A French parochial high school choir sings: Il est vivant le Seigneur ressuscité. (He is alive the resurrected Lord.) I had hoped to be able to, at least, be able to hear a service this morning. French happens to be my favorite language for this. When we lived in Belgium, we were members of the local churches, first in Foret a suburb of Brussels and later when we lived in the country, in Ittre. On this winter cruise, I spent longest in the French speaking part of the French West Indies. I could listen to a daily program of Radio Chrétienne France (RCF). I just found this same program here. Poetic, intellectual, only the French can find a new angle on an ancient wisdom. This one interprets the seasonal aspect of the short three years of Jesus presence on this earth from Christmas to Ascension with the cosmos and the lunar signs.

Here I am, all I see is the circle of the ocean surface around me to the edge of the sky and the risen sun and at night the stars and the waning moon, full just a day after my departure on Tuesday.

It is also Jeannine’s 51st birthday, my youngest daughter. She was born when we were living in Ittre, south of Brussels. I never forget the connection I still make when I hear the Latin part of the liturgy: “Benedictus qui venit in nomine Domini”. Blessed is (s)he who comes in the name of the Lord. Just before Jeannine was born, I sang Mozart’s Requiem in a large choir at Easter in Nivelles, in the beautiful old cathedral. And I interpreted this part as the welcome to Jeannine. She must have sensed it. We have been very blessed with her. She is a woman with a strong faith. As part of the concert, we also sang some traditional Easter hymns. One of them was what the young girls are singing in the video I recorded of the Sunrise.  Il est vivant le Seigneur resscucité.

I’m on last row left, with glasses.

 

Back to where I left off on my previous blog on the 7th of April.

 

Against the good advice of many of my friends, who figured that being in the US Virgin Islands was a much better place than coming home to the USA, I pulled the anchor on Monday afternoon, the 8th. On the way out, I stopped at Crown Marina in Charlotte Amalie, to top of my diesel tank and fill the water bladder. I tanked 4,8 gallons of diesel and 6 gallons of drinking water. The previous time I filled up the diesel tank and my empty 5-gallon spare can, was on January 30th., in Beaufort, N.C. Right after the Heineken Regatta, I filled my spare water canister with 5 gallons at the Sint Maarten Yacht Club. Last Monday’s stop was also the first time, since January 30, that “Fleetwood” was connected to terra firma. I cannot recall that I ever came close to these 70 days of transit and anchorages in my 15 years of this world cruise. But at felt so good and having saved all those berthing fees, I decided to treat my self to a night in the marina. This meant my first shower since the hospitality of Joni Dennis, in Beaufort, on departure February 3rd. And I could also do some extra provisioning in the nearby “Pueblo” super market, without having to lug my backpack and using the dinghy. It has been a very slow sail, until late yesterday afternoon, within a half hour the wind went from zero to about 15 knots. I had been motoring over a millpond until just beyond Puerto Plata on the Santo Domingo shore. The compass on my tiller pilot is not working after all; this means that all I can use it for to set the tiller in a fixed position, on smooth water this gives me as much as a few minutes to dive down into the cabin. At times there is just enough wind, while motoring, that the wind vane can keep the boat on course. As long as there is enough wind to keep the boat moving on a light breeze and the wind vane, I take that option. The first day I totaled 106 miles in 24 hours, next day 90, next 76, next 79, yesterday 105. Today, Easter Sunday’ will be the best, a steady 15 plus easterly, tonight it is supposed to get even stronger. The one week Predict Wind forecast proves to be quite accurate, since I have no other way than the radio from the boat, I am fortunate to be able to hear Chris Parker’s forecast every morning at 6.30 a.m. on the short-wave receiver. In a way, I was not in a hurry, since the stronger winds predicted for this evening and tomorrow are nasty further north from here. A cold front, coming down from the Great Lakes.

There are at least three fish swimming around with a hook through their mouth and trailing part of a broken line, instead of having nurtured my sashimi desires. The line I have is too weak.

I am doing close to 5 knots and losing the Haiti stations, next it will be the propaganda from Cuba and good Meringue. I noticed that I can understand much more of the Sto. Dominicanos than the Puerto Riquenos’ Spanish.

It is now Thursday the 16th. On Monday morning I had covered 106 miles for the 24 hours prior. And I could have been at least another 100 miles closer to my Florida destination, but I have slowed the boat down to about half the possible speed, keeping just under 3 knots per hour. This evening a cold front is coming down from the north with N.E. winds (right against the direction I am going) of 15/25 knots with gusts between 30 and 40 knots. Fortunately, so far, slowing the boat down has worked with a very mild S.E. breeze.  I am now at around 23̊N and 78̊W. I still do not know for sure how far south this storm will stall. There are really no places close enough to hide at anchor. The Bahama reefs offer little protection from a strong N.E. wind. It is supposed to peter out on Friday. I am reading a good book that Griffith Brinkley loaned me: “A Jesuit off-Broadway”. Great writing and insights behind the theater scenes. But most of all an outstanding lesson on theology and commons sense. But, thank God that I am blessed with a “poor in Spirit”. So much energy is spent on trying to explain God. Miracles remain abstract, I just accept his mercy. It is so still that I can hear the sound of a windvane sheave, that needs a squirt of WD-40, reminds me of “On Golden Pond”; the distant sound of a Loon.

I hear one AM station from the Bahamas and a couple Cuban FM programs with good Meringues and lots of experts on Covid-19. It sounds like our good President gets blamed for the embargo that limits the Cuban access to medical equipment. Looks like this 1100-mile trip is going to take me as long as the two-week 1,400-mile trip from Beaufort, N.C. to Saint Martin.

A coast guard cutter suddenly appeared right on my starboard, yesterday. They do not transmit on AIS. It was quite windy and that probably spared them a trip in their inflatable.

So, we had a very nice courteous conversation over the VHF radio, to identify myself and the boat. I have just passed through the Old Bahamas Channel. Quite a bit of commercial shipping. But I like these narrow channels with traffic lanes for the freighters. No surprises, as long as I stay outside of them.

 

Sunday April 19th. Back “home?” in Fort Lauderdale, Fl.

I arrived early this morning. I am tied to a mooring buoy across from the Bahia Mar Marina. I got lucky since without a smart phone and an internet subscription I rely on free wi-fi, usually at restaurants or bars. But they are all shut. In 2017, I stayed one night in this very luxe marina and they let me use their free wi-fi in the shade on a dock chair. You would not know that recreational boating is supposed to be

Verbo(a)ten. A steady stream came plowing into the Atlantic, throwing their inconsiderate waves for the rag sailor to dodge.  Last night I got caught in a huge thunderstorm, lots of rain and a quick dousing of all my light wind sails. I was just entering the Gulf Stream. This gorgeous little song bird hitched a ride. It must have been thirsty, it kept picking up the rain drops from the life lines. It left at dusk.

My hitchhiker

Nov 2016 off the coast of Mexico

The I had a very unpleasant encounter with one of those sunset cruise boats. I really do not understand that they are allowed to bunch a people of boozers into one of those germ machines. I guess they are beyond the laws out on the water. But I cannot figure how they get them aboard in Miami or Ft. Lauderdale. But this particular monster comes right at me. Because I can only see his bow and the green and red bow lights, I have no idea what I am looking at. A freighter? A huge fishing boat? So, I check to see if he registers on my AIS. Nothing. Next, I call him on the VHF and ask him what his intentions are. What was so unusual that he is coming at me from the east where there is nothing to go to other than wreck your ship on the Florida Keys. All the other traffic is going either north or south.

And he is aiming right for me. No answer to my VHF call on the mandatory monitoring Channel 16.

So, I jibe the boat to change from a North direction to North West. But there is so little wind that I have to get the engine going. In the meantime, he keeps coming. Then he starts shining search lights on me.

And calls me on the VHF. And then he has now turned on his AIS and I see just a number no name, like the commercial ships do. When I first called him, I asked if he might be a Coast Guard Cutter, because they like to be able to sneak up on you and do not transmit their AIS position.

Then this snotty young Latino with broken, English tells me that he never heard my VHF call. He just did not have it on like his AIS. I’m really pissed when he started telling me that I should not have altered my course. I should have just let him run me down? I’m planning to report him to the Coast Guard he did not want to give me his name, the vessel was “Explorer”. Later that night I saw him wander some more all over the busy shipping lanes. Some of you must have wondered, watching the tracker zig-zag all over the map, if I were sailing an opium den. So much of the wind was dead behind and then the only way to keep some speed is to sail 5 t 10 degrees off the wind, to keep the sails filled. And there were some sudden wind changes. This passage had some of the best and some of the worst sailing I’ve ever encountered on one passage. Mostly too little wind and the handicap of not being able to run the engine without the tiller pilot. Here is a picture of how you can sail dead down wind. But you need some room to be able to take a complicated set up down when a squall shows up.

sailing wing on wing

Two different sail numbers. Jack the Rag-Tag sailor

 

Plans:   I got word back from Green Cove Springs, that they are open. So, I will sail from here coast hopping and using the ICW in case of bad weather on the outside, to Jacksonville and go up the St. Johns River. This will then be the 4th time I have hauled out there. You remember the “Porch”? My good friend Randy Register has just written a book about the Porch People. Free on Kindle!!

I will probably make a quick visit to the Chesapeake, once the boat is on the hard there and then be back on the boat by late May. Lets hope and pray that the Covid-19 will have been wrestled into a choke hold soon.

Saturday April 4, Easter in Confinement

Saturday, April 4th, 2020

Since I started my sailing adventure in 2005 I have celebrated the feast of Christ’s Resurrection until 2014 in a different church and mostly a different country, with the exception of 2011 and 2012 which were in the same church, in Holland. This year it will be a surprise how and where I will be in the Corona confinement.

75 years ago, on April 1st 1945, our mother celebrated Easter in confinement, as a political prisoner in the AGFA Commando satellite Dachau concentration camp. Officially religious gatherings were not allowed in the SS run concentration camps. In this satellite camp the 200 Dutch women were housed in a partially bombed apartment complex, surrounded with barbed wire and watchtowers, but the guards left them alone in their quarters. Our mother had the only new testament and the German civilian workers in the factory had lent the ladies an old testament which they translated and wrote out longhand on discarded correspondence they recovered from the factory trash cans. They also made up a hymnal from the collective memories of the women.

 

Here is what mother recorded and is part of my book www.TheMastmakersDaughters.us :

Easter in Dachau

April 1s, 1945. Easter Sunday.

It was Joukje Grandia-Smits’[1] turn to lead our Easter service.

The entrance song was Hymn 221 verses 1 and 2.

Hail to You first of the days

Dawn of the Resurrection

Through Whose light the power of hell has been conquered

And death has been eliminated

The text for the sermon was taken from Matthew 25, 1-22, the story of the Resurrection. Our recessional song was “A Mighty Fortress is Our God”

Later in the day, we all joined the Roman Catholic women at their Easter Service. They used my New Testament. We appropriately sang together “The Church’s One Foundation is Jesus Christ the Lord”.

The song book made by the prisoners.

# 24 is the third verse of the hymn “Diep, o God, in’t stof gebogen” sung in America as “Comfort, comfort oh my people” On Right is the front of the correspondence out of the factory trashcan. Note the “Heil Hitler”. The letter is dated May 1, 1940, just days before the Fascists invaded Holland.

On the preceding Good Friday, it was our mother who gave the homily, which she ended with:

“The risen Lord Jesus Christ was first seen by women,

by women who had knelt at the foot of the Cross”.

[1] Joukje Grandia-Smit known under her code name “Clara” is known as the very first courier for the Dutch Resistance, the LO-LKP.

 

Wishing everyone a Blessed and Happy Easter, under the circumstances.

30 maart. 75 Jaar geleden in de “Hongerwinter” van 1944-45.

Wednesday, April 1st, 2020

30 maart 2020. 75 jaar geleden. De Hongerwinter van 1944-1945.

Dit is uit het dagboek van mijn vader Dick van Ommen dat hij bijhield tijdens de gevangenschap van onze moeder van april 1944 tot haar thuiskomst van Dachau op 22 mei 1945. Gedeeltes van het dagboek zijn overgenomen in mijn boek “De Mastmakersdochters” (www.DeMastmakersdochters.nl)

Dominee Kunst van de Waalkerk, had tijdelijke onderdak gevonden voor 150 kinderen van zijn kerkgemeenschap bij families in de Wieringermeer. Mijn tweelingbroer Jan en ik (Jaap/Jacob/Jack) waren met onze vader bij onze opa en oma in de Watergraafsmeer eon onze drie jaar oudere zus, Karolien, was bij haar oom en tante in Alphen a/d Rijn.

29 maart 1945:

Vanmorgen kwam Saakje[1] bij me aan kantoor met de mededeling dat Jan en Jaap gisteravond om half 12 bij hun door een politieagent werden afgeleverd. Er waren bij die boer andere kinderen gekomen en nu hebben ze de jongens weggestuurd, een rare manier van doen.

Hoe het precies zit weet ik niet, ze hadden geen brief bij zich, er is wel door iemand die bij hun in de auto zat een brief aan Ds. Kunst meegegeven, morgenochtend ga ik direct daarheen. De jongens zagen er wel goed uit, echter wel onverzorgd, ze kwamen huilende op de Singel aan, hun dekens sleepten over de straat, een koffer bij zich plus hun nette waschgoed. Die auto heeft hun aan het politiebureau Adelaarsweg afgeleverd en zijn toen door een agent naar Amsterdam gebracht en deze wilde ze naar het bureau Centraal Station brengen. Maar Jaap zei, mijn oom woont hier, op Singel 2A, breng ons daar maar heen. We vinden het allen geen handelwijze[2].

30 Maart

Goede Vrijdag, naar Ds. Kunst gegaan, hij had wel een brief gekregen, maar die ter behandeling aan Mej. Grosheide gegeven, hij was ook niet te spreken over zoo’n wijze van doen. Hij had meer minder prettige ervaringen opgedaan over de menschen in de Wieringermeer.

========================

Ik ga nu weer terug naar het begin van het verhaal uit het dagboek:

=======================

6 Februari 1945

Vanmorgen op weg naar kantoor sprak ik Ds. Kunst die ging naar de schipper, hij kon 150 kinderen naar de Wieringermeer plaatsen, ik zei dat wij de jongens ook wel daarheen wilde hebben, dit ging wel, dan moesten ze morgenochtend daar zijn (stijger). Ik heb Mieke[3] me laten opbellen en gezegd dat ze weg konden, zij moest dan naar de Waalkerk gaan daar was Juffrouw Grosheide die ze inschreef. Ze moesten ieder een deken, stam en bonkaart meenemen. Het is wel een werk geweest alles voor elkaar te krijgen, ik heb ‘s middags vast een koffer naar de Singel gebracht, om 7 uur ben ik met de jongens vertrokken en hebben op de Singel overnacht.

Om 4 uur opgestaan naar het Damrak, daar lag het schip, het was erg donker, een groote tjalk, stroo in het ruim, de kinderen plat op de vloer. Zuster Goede, Ds. Kunst en nog twee heren gingen mee. Ik kende ze allen, zoodat ze wel in goede handen zijn. Ze gaan naar Middenmeer en Slootdorp, de stemming was best, de jongens vonden het ook leuk. Jan zat er wel wat over in dat hij op zijn verjaardag niet thuis was. Een kind zag nog kans in het water te vallen, de vader sprong er ook in doch beiden waren spoedig op het droge. Mevr. Leibbrandt bracht Jan en Gottfried.

Van Vlaanderen[4] stond ook op de lijst maar was niet present, ze hebben het daar anders erg noodig. Om halfzeven vertrokken ze, getrokken door een sleepboot. Het is wel akelig dat ze nu weg zijn, maar voor de voeding is het wel noodzakelijk, ook werd het voor Pa en Moe wel te druk, het is hier vreemd stil.

 13 Februarie

 Er is een brief bezorgd van de pleegouders van de jongens uit Middenmeer, de familie Dekens, ze schrijven zoo aardig, het is een boerderij, 5 kinderen 18-4 jaar, ze zijn erg op schik, ik mag gerust op hun verjaardag komen, ze krijgen nog wel 2 baby’s uit Haarlem, maar het kan wel. Jan en Jaap schreven ook een brief, Jan kort, Jaap zeer uitvoerig, de reis viel niet mee van 6-5 uur in het ruim, toen ze aankwamen zijn ze die nacht in een hotel in Middenmeer ondergebracht. Ze brengen het paard weg, er zijn kippen, varkens en konijnen.

We zijn zoo dankbaar dat het zoo goed is gegaan. Ze mogen tot na de oorlog blijven ze hebben ook al spek gegeten. Ze hadden nogal veel brood mee op reis, Jaap schreef dat hij gedeeld had met kinderen die niets hadden.

Gisteren trof ik in een portiek een ventje van ongeveer 9 jaar dat huilde, ik vroeg: “wat scheelt er aan vent”. “Ik heb zoon honger” antwoordde hij, dat gaat je door alles heen. Langs de huizen komen ze vragen om brood of ander eten. In de krant las ik het sterftecijfer. Was in 1944 van 26 Januari tot 4 Februari 169 pers. Dit jaar was dit 506.

De jongens Leibbrandt zijn wegens plaatsgebrek[5] naar Andijk moeten gaan.

Hannie Broers[6] is bij een boerenarbeider, Catharina Geel[7] is ook in Middenmeer.

27 Februari

Vanmorgen om 7.30 gestart naar Middenmeer. Ik heb Sieb’s fiets te leen gehad, de mijne is bezweken. Het was goed weer, vrij veel wind. Over Zaandam, Purmerend, Oosthuizen, even bij van de Wal zijn dochter aangeweest. Kop koffie gedronken, was 12 uur in Hoorn, daar boterham opgegeten, 1 uur verder gegaan, was om 3.30 in Middenmeer. Een prachtige nieuwe moderne boerderij[8].

De jongens waren met de wagen naar Kolhorn, tegen 6 uur kwamen ze thuis, ze zagen er best uit, wat hebben ze het daar uitstekend, lieve menschen, Groningers, de kinderen zijn ook erg lief voor ze, ze eten brood zooveel ze lusten, pap met volle melk, vleesch enz. Jan is de heele dag met de knechten in het land, kent alle beesten bij naam, hebben op het veulen gezeten. De eerste week waren ze 1 pond afgevallen, na 2 weken Jaap 4 pond aangekomen. Ik heb die klacht van de boer bevredigend kunnen oplossen.

Jaap schepte op dat ze de indruk hadden dat ze niet ondervoed waren en dan waren er velen die eerder in aanmerking kwamen, ik zei dat ze wel niet ondervoed waren maar toch al veel te kort waren gekomen en we voor het te laat was tot deze maatregel waren overgegaan, vet en boter krijgen ze al lang niet meer en brood is hier gerantsoeneerd. Voorts hadden ze de indruk dat het Opa en Oma te druk werd, (volgens Jaap zijn uitlating) en hij voelde er niets voor om kindermeisje te spelen, toen ik dit weerlegd heb zei hij dat verandert de zaak.

Het zijn aardige jongens, gelukkig dat het weer in orde is. Ik heb Jaap op zijn hart gedrukt dat hij erg dankbaar moest wezen dat hij hier mocht zijn. Ze aten een keer Jan in de zak, dat lustte Jaap niet maar hij kreeg ‘s avonds weer, opgebakken, toen lustte hij het wel.

Des avonds aten wij brood en ik kreeg gebakken aardappels met een stukje spek, pap na, heerlijk. Ik sliep op een 2 persoons bed in de logeerkamer, keurig.

De volgende dag hun verjaardag, ze hadden hun Zondagse pak aan, melk bij het ontbijt, ‘s middags aten we aardappels met een flink stuk vleesch, spercieboonen, een groot bord vla na, ‘s avonds groote sneden tarwebrood en pap, voor de verjaardag had de vrouw een cake gebakken, de jongens kregen voor het naar bed gaan een stuk, wij bij de koffie. Die dag Catherien Geel bezocht en Hannie Broers[9] in Slootdorp, hebben het ook goed, zijn bij gewone dorpsbewoners. Schaafsma bezocht, daar is ook een Meisje uit de wijk in huis en 2 Meisjes van Kuyken.

De volgende morgen 8.30 vertrokken, hartelijk afscheid genomen, mocht nog wel eens komen, kreeg mee 12 besmeerde boterhammen met kaas, 2 mooie peren, die ik bewaard heb voor hier, 1 voor Rien en 1 voor Moe, bovendien een zak tarwe van 17 pond. Ik heb er een paar aangename dagen gehad. Er stond veel wind, veel regen gehad, was 4.30 weer hier. Even voor Hoorn Duitse controle, maar ik ben er aardig doorgeglipt.

Miep de Wit is met 2 Meisjes bij een boer in Wieringerwerf weduwnaar, zal wel trouwen worden. In de Alblasstraat is bijna geen kind meer, alleen Lientje Swart, Peter Biemond en Anton Jansen zijn nog over.

De kinderen van Zemmelink[10]  gaan naar Texel. Kees Vlaanderen is naar Friesland geloopen, Wim[11] is naar Gramsbergen. Hans Alberts[12] is naar Nes, ook Mevr. Verhagen[13] met de kinderen.

[1] Schoonzuster

[2] De tweeling had een ontsnappingstunnel voor de ondergedoken knechten ontdekt en een verstopte ambulance in de hooiberg. Ze waren te ondernemend.

[3] schoonzuster

[4] Onze buren op Alblasstraat 39 II

[5] In de Wieringermeer

[6] Ablasstraat 44 I

[7] Alblasstraat 52 II (tante van de TV evangeliste Jacobina Geel)

[8] Famile Klaas Dekens, Schagerweg 25. Middenmeer. Klaas jr. emigreerde naar Canada.

[9] Alblasstraat

[10] Alblasstraat 57 I

[11] Vlaanderen Alblasstraat 39 II, buren, Wim 1931 Kees 1928?

[12] Griftstraat 46 II

[13] Alblasstraat 46 of 48 Mijnheer Verhage was de Luchtbescherming man.